|
Το “χαμένο κέντρο” της κοινωνίας μας -
|
|
Η ποιοτική διάσταση του δημογραφικού προβλήματος.
|
|
27-12-2010
|
| |
|
| Επιτρέψτε μου να αρχίσω την σημερινή ομιλία με δυο επισημάνσεις: |
|
| 1) Προσωπικά δεν μπορώ να αποδεχθώ τον χωρισμό των Ελλήνων σε αριστερούς και δεξιούς, προοδευτικούς και συντηρητικούς, δημοκράτες ή δεν ξέρω τι άλλο, ή όποιου άλλου είδους διάκριση προκύπτει από τον εγκλωβισμό μας σε σχήματα του δυτικού Νεωτερισμού. |
| Προτιμώ, αν πρέπει νά κάνω κάποιον διαχωρισμό, να διακρίνω τους Έλληνες σε αυτούς που κατανοούν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού κατά τις τελευταίες χιλιετίες, και άρα αγωνιούν και ενδιαφέρονται για αυτήν, και σε αυτούς που αδιαφορούν. |
| Για αυτήν την δεύτερη ομάδα, πρέπει να προειδοποιήσω ότι η παρούσα ομιλία θα φανεί βαρετή, ίσως και ενοχλητική. Δεν συνήθιζα ποτέ να χαϊδεύω αυτιά, ωστόσο, και δεν σκοπεύω να το κανω ούτε τώρα. |
|
| 2) Θα προτιμήσω επίσης σήμερα να απευθυνθώ σχεδόν αποκλειστικά στα τιμώμενα πρόσωπα, στα νέα παιδιά, τα βλαστάρια πολύτεκνων οικογενειών, υποκύπτοντας στον πειρασμό του δασκάλου, ώστε να μοιάζει η ομιλία αυτή περισσότερο με σχολικό μάθημα. Ας μου το συγχωρήσουν. |
|
| Τώρα που σας προσγείωσα την διάθεση, ας προχωρήσω στην ομιλία μου με μια προσωπική εξομολόγηση. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία και την χαρά να απευθύνομαι σε ένα τόσο τιμημένο ακροατήριο, σε ανθρώπους ήρωες και νεο-μάρτυρες της πεζής μας καθημερινότητας. Για να μην θεωρηθούν υπερβολικοί οι χαρακτηρισμοί, οι οικογένειες που υπό τις σημερινές συνθήκες τολμούν και αναθρέφουν 5, 6, ή περισσότερα παιδιά είναι οι ήρωες της βιοπάλης, οι ήρωες της διπλανής μας πόρτας, που καθημερινώς σηκώνουν τον δικό τους σταυρό, αλλά και μάρτυρες, διότι θυσιαστικώς μαρτυρούν την πίστη τους στην αγάπη, την αυταπάρνηση, την κατάθεση του εαυτού τους και της προσωπικής τους ζωής στην υπηρεσία του άλλου, στην υπηρεσία μιας μεγάλης οικογένειας. |
|
| Λοιπόν, όλοι σήμερα μιλούν για κρίση, σε βαθμό να μονοπωλείται το ενδιαφέρον μας. Και εννοούν Οικονομική κρίση, φυσικά, εντελώς ανύποπτοι για το ότι η μόνη κρίση που σοβαρά σοβεί στην χώρα είναι η δημογραφική. Και αυτή έχει δυο σκέλη. |
| 1) Το ποσοτικό, αυτό που έχει να κάνει με την αριθμητική των γεννήσεων στην Ελλάδα, η οποία είναι επιεικώς αποκαρδιωτική (κάτω από 1 παιδί ανά Ελληνίδα γυναίκα), και |
| 2) Το ποιοτικό, που σχετίζεται... |
| ... τόσο με το φρόνημα, δηλ. την μετάγγιση της εθνικής ιστορικής συνείδησης, και την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας που βιώνουν οι νέες γενιές, όπως αυτή που τιμούμε σήμερα |
| ...όσο και με την ίδια την αλλοίωση της εθνολογικής μας σύστασης μέσω της κατακλυσμιαίας εισβολής (υπό σκοτεινές και ύποπτες κινητήριες δυνάμεις) ξένων πληθυσμών στην χώρα μας, πληθυσμών που ουδεμία σχέση έχουν τόσο φυλετικά, όσο και πολιτισμικά, με ότι έχει βιώσει αυτός ο τόπος τις τελευταίες χιλιετίες. |
| Αυτό το δέυτερο, το ποιοτικό σκέλος, είναι εξίσου σημαντικό με το ποσοτικό, διότι τί θα με ωφελήσει, ακόμα και αν γεννιούνται πολλά παιδιά, αν αυτά καταντήσουν γενίτσαροι, ξένοι προς την παράδοση των πατέρων τους, ή αν αυτά είναι παιδιά εισαγόμενων πληθυσμών; |
|
| Λοιπόν το μόνο πρόβλημα που εγώ προσωπικά αναγνωρίζω ως σοβαρό και όντως υπαρκτό είναι το Δημογραφικό. Γιατί; |
| Μα διότι είναι το μόνο που προκαλεί μη αναστρέψιμη ζημία στο Έθνος. Το μόνο! |
|
| Αν η οικονομία μας είναι για κλάμματα, που είναι, υποθέτω, τότε μέ μια σοβαρή προσπάθεια, με αγώνα και μεθοδικότητα, με εκμετάλλευση των γεωπολιτικών συγκυριών ή των φυσικών πόρων, μπορεί κάποτε να ανακάμψει, και ίσως να ανθίσει. Ίσως μετά από πολύν καιρό, αλλά πάντως είναι εφικτό. |
| Αν η “εθνική κυριαρχία” υποστεί απώλειες, πάλι με μακρόχρονο σχεδιασμό, με υπομονή, διπλωματικότητα και εμμονή στους στόχους, μπορεί να ανακτήσει τα χαμένα στοιχεία της κυριαρχίας. |
| Αν όμως ένα έθνος συρρικνωθεί πληθυσμιακά και απωλέσει την δυνατότητα ανανέωσης του δυναμικού του και του δυναμισμού του, τότε ο ιστορικός του θάνατος είναι βέβαιος. Και επειδή στον κόσμο αυτό (όπως μπορεί να μας βεβαιώσει κάποιος φυσικός επιστήμων) είναι αδύνατο να υπάρξει ποτέ το απόλυτο κενό, γιαυτό και άλλοι άνθρωποι με άλλου είδους πολιτισμό και καταγωγή θα έρθουν να καλύψουν αυτήν την δημογραφική απώλεια. |
|
| Διότι τι να το κάνω να ανθεί οικονομία μου, να έχω το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, να κολυμπάω στο χρυσάφι, να έχω και την πιο μεγάλη και ένδοξη χώρα, με τα μεγαλύτερα πολιτιστικά και επιστημονικά επιτεύγματα, αλλά να μην έχω δημιουργήσει μια νέα γενιά για να τα παραλάβει; Θα ακούσω και εγώ κατά την φρικτή ώρα της δύσης μου ότι άκουσε και ο πλούσιος της παραβολής: “άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δ’· ητοίμασας τίνι έσται;”... Έχω την προσωπική εντύπωση ότι μάλλον ο πλούσιος της παραβολής, δεν θα είχε ούτε οικογένεια... |
|
| Αυτά όλα τα παραπάνω, ομολογουμένως τραγικά, δεν θα ήταν ακόμα χειρότερα, αν στην περίπτωσή μας δεν συνέτρεχε και ακόμα ένας βασικότατος λόγος. Ποιος είναι αυτός; |
| Μα, η ιδιότητά μας να είμαστε φορείς, εκόντες-άκοντες, επαξίως ή αναξίως, ενός πολιτισμού πολλών χιλιετιών, πολιτισμού μοναδικού στην ανθρώπινη ιστορία, ο οποίος νοηματοδοτεί τον ανθρώπινο βίο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, και του χαρίζει μοναδική πληρότητα και βαθειά αρχοντιά στην απλότητά του. Ίσως οι μόνοι που δεν αναγνωρίζουμε την κολοσσιαία σημασία αυτού του πολιτισμού είμαστε δυστυχώς εμείς οι ίδιοι, μεταξύ τόσων λαών. Αυτόν τον πολιτισμό δεν τον δημιουργήσαμε εμείς, αλλά οι προπάτορές μας. Άρα δεν μας ανήκει, στον βαθμό που και εμείς δυσκολευόμαστε να τον ενστερνιστούμε, πλην όμως καλούμαστε, ως φυσικοί κληρονόμοι να τον φυλάξουμε, έστω όπως ένας φύλακας φυλάγει τα εκθέματα ενός μουσείου,... και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: |
|
| ...διότι αυτή η νοηματοδότηση βίου, η αρχοντιά των κοινωνικών σχέσεών μας, το κοινοτικό πνεύμα, η εγγενής αληθοστρέφειά μας, ο έρως του Λόγου, και η παράφορη αγάπη της Ελευθερίας, αυτά όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας είναι ό,τι μισούν σε εμάς τα αφεντικά της -δίχως προσχήματα πρόδηλης πια- Νέας Τάξης. Και ο Κύριος έχει επιτρέψει και ανατέλλουν σήμερα εποχές παντοδυναμίας για αυτά τα αφεντικά. |
|
| Στον στόχο όμως της παγκόσμιας διακυβέρνησης, της υποδούλωσης και της χειραγώγισης των ανθρωπίνων κοινωνιών, οι αξίες αυτές, των οποίων έχουμε την ευλογία να είμαστε φορείς αποτελούν εμπόδιο. Γιαυτό ο Ελληνισμός κατ'αυτούς πάση θυσία πρέπει να εξαφανιστεί. Και οι Έλληνες μαζί, φυσικά. Μακάρι όλα όσα λέω να ήταν αποκύημα της δικής μου νοσηρής φαντασίας. Όμως δεν είναι. Ο στόχος της εξουδετέρωσης του Ελληνισμού έχει διατυπωθεί από τα πλέον επίσημα χείλη τον Νοέμβριο του 1973: |
| “Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε την γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί.. κλπ κλπ” |
| Η ανωτέρω δήλωση, γνωστή και ως Δόγμα Κίσσιγκερ, έχει ήδη εφαρμοστεί σε προχωρημένο στάδιο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, μόνο θα καλέσω τους τιμώμενους σήμερα νέους να αναλογιστούν τι τους έχει μάθει το σχολείο που πρόσφατα τελείωσαν. Με πόσους Έλληνες λογοτέχνες και ποιούς τους έχει γνωρίσει; (πολύ φοβούμαι ότι είναι ελάχιστοι, και αυτοί β' διαλογής, που λένε). Τι έχουν διδαχθεί από την Ιστορία για το ήθος και την πολιτεία, τα επιτεύγματα και τα παθήματα των προγόνων μας; Τι είδους Ελληνικά έχουν μάθει; Είναι σε θέση να διαβάσουν με μια σχετική άνεση όχι Θουκιδίδη και Όμηρο, αλλά έστω Αίσωπο, Μέγα Βασίλειο, Ιωάννη Δαμασκηνό, ή Γρηγόριο Παλαμά; (τα σημερινά σχολιαρόπαιδα, σας πιστοποιώ, δυσκολεύονται ακόμα και στον Μακρυγιάννη, και τον Κόντογλου). Πόσες φορές δεν επιχειρήθηκε η κατασυκοφάντηση της Εκκλησίας στα ανυποψίαστα εφηβικά τους μάτια; Ποια σχέση τους έχει καλλιεργηθεί με την δημοτική και εκκλησιαστική μουσική μας; Με την παραδοσιακή μας μαγειρική; Με την εικαστική και αρχιτεκτονική αισθητική μας;... Πότε το σχολείο τους ενθάρρυνε στην βάσανο της άσκησης, στην ευχαρίστηση του κόπου της μαθητείας και της δημιουργίας, στην αναζήτηση των ορίων των δυνατοτήτων τους; Πολύ φοβούμαι πως ποτέ! Αντ' αυτού επιχειρήθηκε εθισμός στην παιδοκολακεία, στην ήσσονα προσπάθεια, στην ισοπέδωση αξιών και ποιοτήτων, στην δημοκρατεπώνυμη οχλαγωγία. Λόγω όμως στενότητος χρόνου, ας μην επεκταθώ περισσότερο. Ήδη φαντάζομαι πολλοί από τους παρευρισκομενους νέους μας, εθισμένοι στις νεοταξικές λογικές που τους βομβαρδίζουν θα αρχίζουν να με βλέπουν κάπως περίεργα. |
|
| Όλα αυτά τα παραπάνω τα αναφέρω για να καταδείξω εδώ δημοσίως αυτό που διακρίνω εδώ και καιρό, δηλαδή την επιχείρηση της πνευματικής και ηθικής μας γενοκτονίας, και ας μην θεωρηθεί αυτό υπερβολή. |
|
| Μετά όμως την πνευματική γενοκτονία, έρχεται και η φυσική, η βιολογική. Μην αγχώνεστε όμως, και πολύ, δεν βλέπω στο ορατό μέλλον κανέναν να μας σφάζει ομαδικά. Αυτά είναι ντεμοντέ, που λένε. Σήμερα οι βιολογικές γενοκτονίες γίνονται με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο. Κατάλαβαν οι άρχοντες του αιώνος τούτου ότι δεν χρειάζεται να χαλούν την δημόσια εικόνα τους με ομαδικές σφαγές, οι οποίες είναι και πολυέξοδες. Τους αρκεί να αποθαρρύνουν έναν λαό από το να αναπαράγεται. Έτσι, σε 1 ή 2 γενιές το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, κάποια εκατομμύρια Ελλήνων λιγότερα, δίχως να μπορεί να κατηγορηθεί κανένας. |
|
| Οι μεθοδεύσεις πασιφανείς, και ολοένα και εντεινόμενες, παρά την Συνταγματική επιταγή για ιδιαίτερη προστασία της μητρότητας, και της πολύτεκνης οικογένειας. Τι να κάνουμε, εδώ που φτάσαμε, το Σύνταγμα της Ελλάδος κατάντησε να είναι ο μόνος προαιρετικός νόμος της. Τι να πρωτοαναφέρω; Ας αναφερθώ σε κάποια λίγα παραδείγματα: |
|
| 1) Πολύ πρόσφατα είχαμε επίσημη πρόταση για κατάργηση του (έτσι και αλλιώς πενιχρού) πολυτεκνικού επιδόματος σε όλες τις οικογένειες, πλην αυτών με εισόδημα πείνας. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το ότι (δεν ξέρω ποια σάπια ψυχή το εμπνεύστηκε) ήθελαν να καταργήσουν από τις υπόλοιπες οικογένειες όχι μόνο το επίδομα, με το πρόσχημα των κακών δημοσίων οικονομικών, αλλά και την ίδια την πολυτεκνική ιδιότητα, μαζί με όποια διευκόλυνση ή τιμή απορέει από αυτήν. Αν αυτό δεν σημαίνει μίσος κατά της τεκνοποιίας, τότε εγώ είμαι αστροναύτης. |
| 2) Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ο Σύλλογος των υπαλλήλων της Βουλής των Ελλήνων, σε μια άκρως συμβολική κίνηση, επισκεύθηκε και μοίρασε δώρα στην Αθήνα σε “πολυ-πολιτισμικά” σχολεία, δηλαδή στα σχολεία αυτά που ιδρύθηκαν ακριβώς για να συνδράμουν στην εθνολογική μας αλλοίωση. (δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω γιατί ακόμα και ο όρος πολυ-πολιτισμός συνιστά λογικό και γλωσσικό ανοσιούργημα). Θα ρωτήσω μόνο αυτό: Θυμάται κανείς αυτός ο Σύλλογος ποτέ να μοίρασε δώρα σε πολύτεκνες οικογένειες; Αυτά, για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε αυτό το “βαθύ κράτος” της Νέας Τάξης που μας δυναστεύει, ποιους αγαπά και ποιους μισεί. Σε αυτό το σημείο σας καλώ να θυμηθείτε όσα είπα προηγουμένως περί ποσοτικής και ποιοτικής συνιστώσας του δημογραφικού προβλήματος. |
| 3) Όσοι από εμάς είναι εκπαιδευτικοί θα θυμούνται ασφαλώς τα όσα έγιναν και ελέχθησαν τον περασμένο Αύγουστο μετά την κατάργηση από το Υπουργείο δια Βίου Ημιμάθειας της κατ' εξαίρεσιν πρόσληψης πολυτέκνων διδασκάλων και καθηγητών. Τα όσα ακούστηκαν -πέρα από τις αιτιάσεις του Υπουργείου- από τα χείλη “συναδέλφων” δεν ήταν και τόσο συναδελφικά. |
| 4) Ποιος θυμάται άραγε τον Νόμο 1910/44, που ισχύει ακόμα και σήμερα, και προβλέπει ατέλεια υλικών και “πάσα διευκόλυνση” στην ανέγερση κατοικίας για δυσπραγούσες πολύτεκνες οικογένειες; Τι απέγινε άραγε; Αντ' αυτού, τώρα οι οικογένειες αυτές θα καλούνται να πληρώσουν εξοντωτικά και απαγορευτικά για αυτές πρόστιμα προς ώφελος των τοκογλύφων του ΔΝΤ φυσικά, επειδή τόλμησαν (άκουσον άκουσον!) να κλείσουν ένα μπαλκόνι, για να μην έχουν 4 παιδιά να στοιβάζονται σε ένα δωμάτιο. |
| 5) Οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, σε συνδυασμό με την ιλιγγιώδη ανεργία και εργασιακή ανασφάλεια, την παντελή απουσία κοινωνικής μέριμνας για την μητρότητα, αλλά και την πλύση εγκεφάλου στους νέους και τις νέες για “καριέρα”, “δημιουργικότητα”, “παραγωγικότητα”, έχουν καταστήσει την νέα γενιά απλά μια μηχανή παραγωγής κεφαλαιακού πλούτου, στερώντας την από κάθε ηκμάδα και κουράγιο για τεκνοποιία. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμα και τα ένα ή δυο παιδιά είναι άθλος. |
|
| Και πολλά άλλα θα μπορούσε να αναφέρει κανείς, για να καταδείξει ότι σήμερα η τεκνοποιία και ειδικά η πολύτεκνη οικογένεια τελεί υπό δυσμένεια, αν όχι υπό διωγμό. Και δεν θα ήταν ούτε παράξενο, ούτε οδυνηρό αυτό, αν η δυσμένεια προέρχονταν μόνο από το “βαθύ κράτος” που μας κυβερνά, και από τους διεθνείς εντολείς του. Το κακό είναι ότι επιχειρείται η κοινωνία όλη να εκπαιδευτεί, ώστε να περιφρονεί και να φθονεί τους πολυτέκνους. Και δυστυχώς, σε κάποιον βαθμό αυτό έχει επιτευχθεί. Αυτό το πιστοποιεί κανείς εύκολα αν επισκευτεί διάφορα φόρουμ (πεδία διαλόγου) και μπλόγκ, όπως τα λένε, στο Διαδίκτυο, που δημοσιεύουν κατά καιρούς σχετικά ζητήματα, μαζί με τα σχόλια αναγνωστών. Το τι δηλητήριο χύνεται από ανθρώπους-οχιές κατά της πολύτεκνης οικογένειας είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αν δεν το δει ιδίοις όμμασι. Εκεί θα δείτε κλασικές ατάκες, που μπορεί και ο καθένας να τις έχει ακούσει στις καθημερινές του συναναστροφές: |
| “και ποιος σου είπε να κάνεις τόσα παιδιά;” |
| “από αντισύλληψη δεν ξέρετε” |
| “είστε ανεύθυνοι που γεννοβολάτε παιδιά, και μετά ζητάτε βοήθεια για να τα μεγαλώσετε”... |
| ..και πλείστα όσα εμετικά. |
|
| Ευτυχώς ακόμα υπάρχει και η άλλη άποψη, υπάρχει και η φιλότιμη μερίδα της κοινωνίας, θετικά διατεθειμένη υπέρ ημών, που αντιστέκεται με τον τρόπο της στην κατρακύλα. |
|
|
|
| Γιατί όμως αυτό το μίσος; Θα ρωτήσετε, και με κάθε δίκιο. Γιατί στοχοποιείται και γελοιοποιείται η Ελληνική πολύτεκνη οικογένεια; Μα είναι απλό! |
| Διότι: |
| 1) αποτελεί ουσιαστική απάντηση στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, οσο κατά το ποσοτικό, όσο και κατά το ποιοτικό του σκέλος. |
| 2) Συνιστά αντίπαλο δέος στην κοινωνική παρακμή, μέσα στην οποία περιδινούμενοι βουλιάζουμε. |
|
| Για το ποσοτικό σκέλος εύκολα το καταλαβαίνει κανείς, διότι δεν είναι και λίγο να είσαι τουλάχιστο 4 φορές πάνω από τον μέσο όρο των γεννήσεων στην πατρίδα σου. |
|
| Για το ποιοτικό σκέλος, θα πώ πως η αντίσταση στην κοινωνική παρακμή συνίσταται στο ότι μέσα στην στέρηση τα παιδάκια μας έμαθαν ό,τι δεν μάθανε πολλά άλλα συνομήλικά τους: |
| Έμαθαν να είναι άνθρωποι που λένε “ευχαριστώ”. Να μοιράζονται και να σταυρώνουν την μπουκιά το ψωμί που τρώνε, να βοηθούν την οικογένειά τους, να προσφέρουν, να αγαπούν και να αγαπιούνται, να κάνουν την προσευχή τους πριν το φαγητό, να κοιμούνται όλα μαζί στρωματσάδα, να περιμένουν την σειρά τους το πρωί στην τουαλέτα, να φορούν πάντα τα μεταχειρισμένα ρούχα των μεγαλυτέρων αδελφών, να την βγάζουν με λίγα μέσα, και να είναι χαρούμενα με τους ανθρώπους που αγαπούν. Αυτό συνιστά ποιοτική ανατροφή των νέων γενεών, δυσθεώρητη από την λογική όσων μας κατηγορούν ότι “γεννοβολάμε δίχως να μπορούμε να προσφέρουμε τα απαραίτητα”. |
|
| Ας σημειώσω εδώ ότι υπάρχουν δυο διαφορετικοί τρόποι θεώρησης του Κόσμου, ασύμβατοι και ξένοι μεταξύ τους: Ο Καταναλωτικός και ο Ευχαριστιακός. |
| Κατά τον πρώτο πιστεύεις ότι ο κόσμος, το περιβάλλον, οι άνθρωποι, ο Θεός ο ίδιος, υπάρχουν για να εξυπηρετούν την άνετη βιοτή σου και να λιβανίζουν το ναρκισσιστικό κακομαθημένο Εγώ σου. |
| Κατά τον δεύτερο, αποδέχεσαι ό,τι σου προσφέρεται στον κόσμο αυτόν, ό,τι απολαμβάνεις, ευχαριστώντας αυτόν που σου το προσφέρει, αλλά και αναγνωρίζοντάς το ως ευκαιρία για σύναψη σχέσης με τον προσφέροντα. Αυτός ο δεύτερος είναι ο τρόπος του Δικαίου Ιωβ, είναι και ο τρόπος στον οποίο λίγο ή πολύ εισάγει τα παιδιά της μια πολύτεκνη οικογένεια. Είναι ο τρόπος που μισεί η Νέα Τάξη, που μας θέλει καταναλωτικά πρόβατα. |
|
| Η Πολύτεκνη οικογένεια λοιπόν περισώζει αξιές παραδοσιακές, χαμένες από καιρό στην κοινωνία μας, που κάποτε είχε ως βασικό της κύτταρο την διευρυμένη οικογένεια, με παππούδες και ξαδέλφια. Η οικογένεια αυτού του τύπου πάντοτε μεταλαμπάδευε αυτές τις αξίες στις νέες γενιές, εξασφαλίζοντας την πολύτιμη κοινωνική συνοχή. Ήταν το κέντρο γύρω από το οποίο χτίζονταν η κοινωνική μας δομή προ δεκαετιών. Τώρα που πια έχει σχεδόν εκλείψει, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, τον ρόλο του χαμένου αυτού κέντρου (για να δανειστώ έναν όρο του Ζησίμου Λορεντζάτου), καλείται να τον παίξει η πολύτεκνη οικογένεια, ευνοώντας την ανατροφή παιδιών με ήθος, αρετή, με αίσθηση των σχέσεων των ανθρώπων και την εξοικείωση με αυτές, μέσα από την προσφορά και το μοίρασμα, με την ποιότητα γενικώς εκείνη που είναι τόσο απαραίτητη για την αποτροπή της κοινωνικής διάλυσης. |
| Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα νέο παιδί από το να τα θέλει όλα δικά του, και μάλιστα δίχως να καταβάλλει εκ μέρους του κάποια προσπάθεια. Εμείς οι εκπαιδευτικοί καθημερινώς αντιμετωπίζουμε τέτοιες περιπτώσεις. Ε, λοιπόν, τα παιδιά των πολυτέκνων οικογενειών κατά κανόνα δεν παρουσιάζουν τέτοια προβλήματα. Ανεξάρτητα από το ατίθασο ή το ήπιο του χαρακτήρα τους, είναι εξαιρετικά απίθανο να χαρακτηριστούν ποτέ ως “κακομαθημένα”. Διαθέτουν μια αξιοζήλευτη ικανότητα να τοποθετούνται αντικειμενικά μέσα στον κόσμο τους, να συνεργάζονται και να επιδιώκουν πάντα το καλύτερο. Γιαυτό τολμώ να πώ πως η πολύτεκνη οικογένεια είναι σήμερα κέντρο και πηγή εκπόρευσης ποιότητος για σύνολο το κοινωνικό σώμα. |
|
| - - - - - - - - - - -- |
|
| Όλα αυτά καλά, μα ο πόλεμος που υφιστάμεθα εξακολουθεί. Τι κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; |
| Θα απαντήσω: ΠΟΛΛΑ! Αρκεί να το πιστέψουμε και να το θελήσουμε. |
| |
| Πρώτα από όλα τκρατάμε ο κεφάλι ψηλά! Δεν χρειάζεται κακομοιριά και μεμψιμοιρία. Χρειάζεται περηφάνεια, λεβεντιά, αρχοντιά και χαμόγελο. Να πάρουν από εμάς κουράγιο και όλα τα νέα ζευγάρια που φυσιολογικά επιθυμούν να αποκτήσουν ένα, δυό, πέντε, ή δέκα παιδιά. Δεν μας σκιάζουν οι δυσκολίες, όσες και να είναι. Με την ευλογία του Κυρίου, παίρνουμε δύναμη από την αγάπη μέσα στην οικογένειά μας, και ξεπερνάμε τα εμπόδια. Η χαρά της αγάπης, και της αλληλοστήριξης των μελών μιας μεγάλης οικογένειας δεν συγκρίνεται με κανέναν κόπο. Στον βαθμό που μας το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μας να γλεντάμε και να χαιρόμαστε την ζωή μας, και αυτό να το κάνουμε φανερό παντού, να παίρνουν θάρρος και οι άλλοι. |
| |
| Αλληλεγγύη! Ας μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος, και ειδικά σήμερα, ας μην περιμένουμε τίποτα από το κράτος. Με την δική μας αυτενέργεια, και αλληλοστηριζόμενοι, μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα. Και καλώ εδώ τα μέλη του Συλλόγου να με προσέξουν ιδιαίτερα. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε στέκι αυτοδιαχειριζόμενο, βασισμένο σε εθελοντική εργασία των μελών μας, για να μας εξυπηρετεί και ως παδικός σταθμός, να μπορεί μια πολύτεκνη μητέρα να αφήνει εκεί τα παιδιά της για να εργαστεί; Δεν μπορούμε να έχουμε δικές μας ομάδες προσφοράς εθελοντικής εργασίας σε μέλη μας που έχουν ξεχωριστή ανάγκη; Δεν μπορούμε να έχουμε δικό μας φροντιστήριο δωρεάν διδακτικής στήριξης των παιδιών μας; Πολλοί συνταξιούχοι, ακόμη και εν ενεργεία εκπαιδευτικοί θα ενθουσιάζονταν με την ιδέα να προσφέρουν. Οι δυνατότητες είναι πολλές, εδώ είπα μια -δυο πρόχειρες ιδέες, για να δείξω ότι αν θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε πολλά. |
|
| Πρέπει επίσης να αποκτήσουμε ενωμένη συνείδηση. Έτσι μόνο θα καταστούμε υπολογίσιμη δύναμη που δεν εκλιπαρεί, αλλά επιβάλλει. Η πολιτική μας επιρροή και πίεση μπορούν να είναι πολύ μεγάλες, αρκεί να κινούμαστε συγκροτημένα και ενωμένα. Αν βάζουμε ο καθένας το κομματικό του προσωρινό μικροσυμφέρον πάνω από το κοινό καλό, τότε δεν πρόκειται ποτέ να κάνουμε τίποτα. Είμαστε πολλοί, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να είμαστε και ενωμένοι. |
|
| Πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στην έξωθεν καλή μαρτυρία μας, και στην εικόνα που καλλιεργείται για εμάς στην κοινωνία. Να κερδίσουμε την αγάπη και τον σεβασμό του κόσμου. Το ήθος μας έχει πολύ μεγάλη σημασία, και αυτό το λέω για να δώσω έμφαση, και όχι επειδή σε αυτόν τον τομέα διακρίνω πρόβλημα. Πρέπει να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι εμείς είμαστε η Ελλάδα! Αυτό το χαμένο κοινωνικό κέντρο, που προσφέρει στην κοινωνία όσα κανείς άλλος. Τόσο σε ανανέωση του έμψυχου δυναμικού, όσο και σε ποιότητα ανθρώπων. |
|
| Τέλος, είναι ανάγκη να ενθαρρύνουμε ζευγάρια που δεν μπορούν να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, ή δεν μπορούν να αποκτήσουν καθόλου παιδιά (βλέπετε η τεκνοποιία είναι θείο δώρο, και όχι πάντα δικό μας κατόρθωμα) να βοηθήσουν άλλες οικογένειες που δυσκολεύονται. Να δέιξουμε έναν άλλον τρόπο κοινωνικής συνύπαρξης, όπου το άτομο να υποχωρεί μπροστά στην συλλογικότητα. Να δείξουμε ότι το μοίρασμα και η προσφορά στον άλλον δεν είναι απώλεια, αλλά κέρδος. Το σημερινό καθεστώς των υιοθεσιών, με το πνεύμα που το διακρίνει είναι ομολογουμένως απάνθρωπο. Εμείς μπορούμε να δείξουμε έναν άλλον δρόμο, βασισμένο στις παραδοσιακές μας αξίες του φιλότιμου, της αυταπάρνησης και της συλλογικότητας. |
|
| - - - - - - - |
|
| Για τα παιδιά μας που τιμούμε σήμερα, θα ευχηθώ, αλλά και θα τους ζητήσω, να δοθούν με όρεξη στις σπουδές τους, στον δρόμο που αυτά διάλεξαν, διαφορετικό ο καθένας, για την υπόλοιπη ζωή τους. Έχουν μεγάλη προσπάθεια μπροστά τους, πολλες δυσκολίες, και πολλές χαρές. Πρέπει να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, γνωρίζοντας ότι περιμένουμε πολλά από αυτά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι ελπίδες μας βρίσκονται πάνω τους. Τα καλώ να γίνουν άξιοι πρεσβευτές της πολύτεκνης οικογένειας, δείχνοντας το ήθος και την εργατικότητα που έμαθαν μέσα στην οικογένειά τους. Αλλά θα τους πώ και κάτι ακόμα: |
| Παιδιά μου, να θυμάστε πάντα: Το ζητούμενο στις σπουδές που μόλις τώρα αρχίσατε δεν είναι η Γνώση (όπως ίσως το δέχονται άλλοι συνομήλικοί σας), αλλά η Σοφία. Και η Σοφία, εκτός από γνώση, προϋποθέτει αρετή και καλλιέργεια. |
|
| Καλείστε να κάνετε εσείς την διαφορά στην κοινωνία που θα ζήσετε, να δώσετε εσείς ένα άλλο στίγμα νοήματος και ελπίδας, να κάνετε την δική σας αντίσταση στην κατρακύλα και την παρακμή. Και μην σας φανεί καθόλου υπερβολικό και παράδοξο πως στο εξής η ύψιστη πράξη αντίστασης στην Νέα Τάξη και την αλλοτρίωση που αυτή μας επιβάλλει είναι ο γνήσιος έρωτας, το δόσιμο της αγάπης, η γόνιμη σχέση, η συγκρότηση οικογένειας, η δίχως φόβο τεκνοποιία. Θέλετε να είστε φαεσφόροι πυρσοί μέσα στο σημερινό σκοτάδι; Θέλετε να σκορπίσετε και στους άλλους τις ελπίδες της χαραυγής; Ερωτευτείτε! Αγαπήστε! ..και δοθείτε ολοκληρωτικά στον Άλλον. Δίχως αναστολές ατομικής εξασφάλισης. Κάντε παιδιά! Πολλά παιδιά. Η τεκνοποιία σήμερα είναι μέγιστη αντιστασιακή πράξη στο “Σύστημα”. Μην δειλιάσετε, κάντε τον σταυρό σας και να ξέρετε, πως “εί ο Θεός μεθ'υμών ουδείς καθ'υμών”! Και μεγαλώστε τα παιδιά σας με πολλή αγάπη και πολλή αυστηρότητα και προσήλωση στην απαίτηση της ποιότητας των σχέσεων αγάπης και κοινωνίας, ποιότητας όμως που πρώτα εσείς πρέπει να απαιτήσετε από τον εαυτό σας. |
|
| Στις σπουδές σας και στους επαγγελματικούς δρόμους που σας ανοίγονται πάρτε φώς Ελληνικό από τους παλιούς μας δασκάλους, πάρτε φώς από τον Πλάτωνα και θυμηθείτε τα λόγια του: |
| “πάσα επιστήμη χωριζόμενη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται”. Προσεγγίστε λοιπόν την επιστήμη σας με σοφία και αρετή, αλλιώς μάλλον αυτή θα βλάψει εσάς και τον κόσμο, παρά θα ωφελήσει. |
|
| Πάρτε φώς από τον Αριστοτέλη, και θυμηθείτε τα λόγια του: |
| “Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις ελευθερίοις και μεγαλοψύχοις”... |
| ...άν θέλετε όχι μόνο να λέγεστε αλλά πραγματικά να είστε ελεύθεροι και μεγαλόψυχοι, μην ζητείτε μόνο την χρησιμότητα σε κάθε τι που καλείστε να μάθετε. Μάθετε να αγαπάτε την χαρά της κατάκτησης νέων γνώσεων, απελευθερωμένοι από την δουλεία της χρησιμοθηρίας, και θα δείτε τον κόσμο σας και την καρδιά σας καθημερινά να πλαταίνει. |
|
| Τέλος, μην ξεχνάτε ότι και οι καλές και οι κακές στιγμές βρίσκονται μέσα στην ζωή μας. Και οι εύκολες περίοδοι, αλλά και οι δυσκολίες, και οι δυσχέρειες, και οι απολαύσεις, και οι στερήσεις. Ο ποιοτικός και ο ελεύθερος άνθρωπος αντιλαμβάνεται και τις δυο ως δοκιμασία του εαυτού του, (ναι, και οι ευχάριστες στιγμές είναι μεγάλη δοκιμασία) και ως ευκαιρία για σύναψη ευχαριστίας, ψάλλοντας μονίμως την επωδό: “Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος” |
| |
