Ενημέρωση

«Ψυχολόγοι και παιδαγωγοί από πολύ νωρίς ερεύνησαν με ενδιαφέρον για το πρόσωπο της μητέρας. Δεν έγινε όμως το ίδιο και για τον πατέρα, που αποτελεί το κύριο πρόσωπο κάθε οικογένειας. Ο ρόλος του, ζωτικός από την στιγμή της σύλληψής του κάθε παιδιού έως την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του».

«Η ψυχολογία επηρεασμένη από την παραδοσιακή αντίληψη του απόμακρου πατέρα, τον αγνόησε, γιατί υπέθεσε ότι ήταν σημαντικότερη η επίδρασή της μητέρας στην ανάπτυξή του παιδιού».

«Η σχέση παιδιού πατέρα είναι διπλής κατεύθυνσης. Τα παιδιά δεν είναι μόνο παθητικοί δέκτες της πατρικής επιρροής αλλά αλλάζουν τους πατέρες τους. Διδάσκονται από αυτά και ωριμάζουν μέσα στη σχέση τους με αυτά. Η γονική ιδιότητα μπορεί να αλλάξει την αυτοαντίληψη του πατέρα για τον εαυτό του. Τους βοηθά να ξεκαθαρίσουν και να ιεραρχήσουν τις αξίες που πιστεύουν. Να επαυξήσει την αυτοεκτίμηση ή να δοκιμάσει τα όρια αντοχής, να διαταράξει ή να αναδείξει τις αδυναμίες τους».

Από τον πρόλογο της συγγραφής της θεολόγου Κυριακής Τσεκερίδου με τίτλο τον ίδιο με του άρθρου. 

Ξεφυλλίστε το ΕΔΩ

• Προηγούμενο
• Επόμενο