Ενημέρωση

( 10^η Μαΐου: Παγκόσμια  Ημέρα  της Μητέρας)

     Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη  Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών και Αντιπροέδρου ΑΣΠΕ

Αγαπημένη  μου Μητέρα,

                Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία μου επιστολή. Η αμέλειά μου  αδικαιολόγητη. Πάντα  δικαιολογούσες τις παραλήψεις μου και τώρα το ίδιο θα κάνεις ασφαλώς. Ξέρεις βέβαια πως σε ξέχασα ποτέ. Και τώρα που σε νοσταλγό  κι ας  ξέρω πως βρίσκεσαι  στην αιώνια  γαλήνη στην αγκαλιά του δημιουργού.

     Μια ακόμη χρονιά μου λείπεις και σε αναπολώ. Βέβαια δεν είναι η μόνη μέρα που σε θυμάμαι. 

     Έρχομαι  τακτικά στο πατρικό μας αλλά και στον τόπο που απόθεσες το κουρασμένο κορμί σου  και παίρνω δυνάμεις  από  τη γενέθλια γη    και τη δική σου ιερή σκιά.

              Σήμερα περισσότερο από άλλες μέρες   η Άγια  μορφή σου κυριαρχεί. 

             Γιορτάζουν όλες οι ζωοδότρες μητέρες, άγιες μορφές   του κόσμου, κι εγώ  αναπολώ τις λίγες  τρυφερές στιγμές, που μπόρεσες να μου χαρίσεις στα παιδικά μου χρόνια, κι ακόμη τη ζεστή αγκαλιά σου, κάθε φορά που ο χρόνος έφερνε τα βήματα μου  κοντά σου.

           Δεν σε χόρτασα όσα χρόνια ζούσες κι ούτε εσύ  χόρτασες την παρουσία μου. Ο αγώνας  επιβίωσης με προσφορά  σε πολλά μέτωπα, δεν  άφηναν  περιθώρια  να χαρείς τα παιδιά σου.

           Η θλίψη της απουσίας ξεχείλιζε κι όταν συναντιόμαστε  η αγκαλιά σου, δύο τεράστιες φτερούγες, με  φυλάκιζαν  με πρόθεση να με αιχμαλωτίσουν για πάντα. Ήθελες να είμαι  κοντά σου. Αγωνία και πίκρα   όταν έφευγα κι ακολουθούσε  μια στερεότυπη   και εναγώνια ερώτηση: Πότε θα ξανάρθεις παιδάκι μου; Δεν έπαψα  να έρχομαι  και να ξανάρχομαι και τότε που ζούσες  και τώρα που ζω  στη μνήμη σου.

      Μητέρα, στη  καρδιά  μου παρέμεινες  αμετακίνητη. ΄Ήσουν η  μητέρα που στάθηκες κοντά μου όσο και όποτε  μπορούσε, έκλαψες  μαζί μου τις ώρες του  πόνου μου, γέλασες με το δικό μου γέλιο και χάρηκες με την δική μου χαρά. Θέλω να πιστεύω πως σε έκανα  περήφανη.

      Ήταν έκδηλη η χαρά και η ικανοποίησή σου   όταν   ανηφόριζα.

     Σήμερα σου έστειλα δυο λευκά αρωματικά  τριαντάφυλλα από τον κήπο μας. Είναι από τα  πρώτα τριαντάφυλλα της φετινής Άνοιξης. Είναι από τις ίδιες τριανταφυλλιές που  κι εσύ   έστελνες μαζί με το καλάθι των φοιτητικών μου χρόνων, ήταν και εκείνα  τα πρώτα τριαντάφυλλα της ΄Άνοιξης.

    Δεν  ξέχασα ποτέ  την υπόσχεσή μου: Δεν θα  φοβάσαι τίποτε όσο   ζω. Ο,τι  κι αν  συμβεί θα είμαι πάντα  κοντά σου. Τήρησα την υπόσχεση.     Στα καλέσματά  σου ήμουν παρών και έκανα  τα ανθρώπινα. Κάποτε   υπαινίχθηκες  πως το ξέχασα. Η πραγματικότητα σε διέψευσε.    Τα τελευταία χρόνια  όταν η  κλονισμένη  υγεία σου σε έκανε αγνώριστη,  δεν μπορούσα να συμβιβασθώ με την πραγματικότητα. Αντιμετώπιζες  φοβίες   και αίσθημα   φυγής. Δεν  συμβιβαζόμουν . Αναζητούσα τη Μητέρα μου κι αυτή που έβλεπα δεν ήσουν εσύ. Οι σκέψεις μου βασανιστικές και η ζωή   μας   μαρτυρική.

     Δεν θα ξεχάσω   την τελευταία ημέρα που ήσουν κοντά μας , τότε που  κρατούσες  ένα  κομμάτι  μουσκεμένο ύφασμα και   μας παρότρυνες να φύγουμε, για  να μη μας πιάσουν   οι Γερμανοί. Στη Γερμανική  κατοχή  είχε  σταματήσει το σαλεμένο σου μυαλό. Η  κατάσταση της υγείας σου, είχε κάνει μαρτυρική και  τη ζωή του συντρόφου σου. Κάποιες στιγμές είχες επίγνωση πως εξ αιτίας σου γινόταν δύσκολη η ζωή όλων μας. Όμως εσύ δεν  είχες καμιά ευθύνη .Κάποια στιγμή   σ’ ένα φωτεινό σου διάλειμμα, όταν με είδες να δακρύζω ,   έκλαψες και   με συμβούλευσες  να μη στενοχωριέμαι.   Ένα πρωινό  μου  έφεραν το μήνυμα της φυγής σου.  Μια  κραυγή απόγνωσης ήταν η απάντηση. Έχασα  για πάντα  την πιο αγαπημένη ύπαρξη που είχα στον κόσμο.

        Μητέρα, ξέρω πως το γράμμα τούτο  θα παραμείνει στο συρτάρι . Δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ. Όμως εγώ θα συνεχίσω τη γραφή του με την ελπίδα ότι θα ακούσεις το λυγμό μου. Ήθελα να σου θυμίσω για  μια  ακόμη φορά το πόσο σ’ αγάπησα και το πόσο σ’ αγαπώ. Σε θυμάμαι και θα σε θυμάμαι πάντα, όσες Άνοιξες μου χαρίσει ο Θεός. Ελπίζω να συναντηθούμε .Ίσως τότε να μπορέσω να σου πω  περισσότερα ,όσα δεν μπόρεσα. Να  σου προσφέρω ότι δεν σου πρόσφερα σε τούτη τη ζωή. Ίσως τότε μπορέσω να σε κάνω να με χορτάσεις…  πιότερο  απ’ την επίγεια ζωή μας. Θα είμαστε μαζί για πάντα. Αιώνια…

       Δεν είχατε χρήματα για να μας σπουδάσετε, είχατε  ένα καλό λόγο και μια θεία παρότρυνση να μάθουμε γράμματα. Μητέρα δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φτωχά κι απλοϊκά λόγια σου που μου δίδαξαν την πίστη στο Θεό, την αγάπη στον άνθρωπο, την ελπίδα για επιτυχία στη ζωή, την έφεση για γνώση  ,πρόοδο και δημιουργία.

  Μητέρα νάσαι σίγουρη πως όσα  δίδαξες δεν πήγαν χαμένα και σήμερα σε νοιώθω  δίπλα μου να  καθοδηγείς τα βήματά μου και τη σκέψη μου.

   Μάθε Μητέρα πως τα κόπια σου δεν πήγαν χαμένα, ο σπόρος που έσπειρες φύτρωσε  και βλάστησε. Δεν θα  ξεχάσουμε  τη  φτωχή σταχομαζώχτρα ,που ξεπετάχτηκε από τη μιζέρια σε άλλους κόσμους, ολότελα αληθινούς, σίγουρα καλλίτερους για σένα, για όλους μας.

 Μητέρα και καλή αντάμωση…